გუ­რია

კა­ლან­დო­ბა გუ­რი­ა­ში ახალ წელს ნიშ­ნავს. გუ­რუ­ლე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ხვდე­ბოდ­ნენ კა­ლან­დას. ოთახს ამ­შვე­ნებ­და კურ­კან­ტე­ლას მარ­ცვლე­ბი­თა და ფო­ჩი­ა­ნი კან­ფე­ტე­ბით დამ­შვე­ნე­ბუ­ლი ჩი­ჩი­ლა­კი, რო­მელ­საც გუ­რუ­ლი კაცი თხი­ლის ნედ­ლი შტო­დან თლი­და. ჩი­ჩი­ლაკს "ქარ­თულ ნაძ­ვის ხე­საც" უწო­დე­ბენ. ეს იყო რი­ტუ­ა­ლუ­რი სა­გა­ნი, რო­მელ­საც სა­ა­ხალ­წლოდ სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ­ზა­დებ­დნენ. ის ძი­რი­თა­დად და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში იყო გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი. თუმ­ცა ბოლო წლებ­ში თით­ქმის ყვე­ლა ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხი ყი­დუ­ლობს სა­ა­ხალ­წლოდ ჩი­ჩი­ლაკს.

ძვე­ლი გუ­რუ­ლი ცეკ­ვე­ბი­დან ცნო­ბი­ლია: "ფარ­ცა­კუ­კუ", "კალ­მა­ხო­ბა", "ფოთ­ლით ცეკ­ვა", "ფერ­ხუ­ლი″. "ფარ­ცა­კუ­კუ" ომში გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი მხედ­რე­ბის მა­სობ­რი­ვი ცეკ­ვაა. სრულ­დე­ბა ქა­ლებ­თან ერ­თად. გუ­რი­ის სპორ­ტულ ტრა­დი­ცი­ა­თა­გან აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია დოღი ბახ­მა­რო­ში. ყო­ვე­ლი წლის 19 აგ­ვის­ტოს, კუ­რორტ ბახ­მა­რო­ში იმარ­თე­ბა ტრა­დი­ცი­უ­ლი დოღი. დო­ღის ტრა­დი­ცია XX სა­უ­კუ­ნის და­სა­წყი­სი­დან იღებს სა­თა­ვეს. მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას იღე­ბენ სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ე­ბის ცხე­ნოს­ნე­ბი.